Nauka i praktyka
(Sīlabbatasuttaṃ; AN 3.78)
W owym czasie czcigodny Ananda udał się do Błogosławionego, pokłonił się mu i usiadł z boku. Gdy tak siedział, Błogosławiony zwrócił się do niego:
– Anando, każda nauka i praktyka, każde życie, każde święte życie prowadzone z powodu swej wartości – czy każde z nich jest owocne?
– Panie, nie można znaleźć stanowczej odpowiedzi na to pytanie.
– W takim razie Anando, rozważ tę kwestię.
– Jeśli – gdy prowadzi się życie zgodnie z nauką i praktyką, życie, święte życie prowadzone z powodu swej wartości – niezręczne cechy umysłu wzmacniają się, a zręczne cechy umysłu słabną, wówczas nauka i praktyka, życie, święte życie prowadzone z powodu swej wartości jest bezowocne. Lecz jeśli – gdy prowadzi się życie zgodnie z nauką i praktyką, życie, święte życie prowadzone z powodu swej wartości – niezręczne cechy umysłu słabną, a zręczne cechy umysłu wzmacniają się, wówczas nauka i praktyka, życie, święte życie prowadzone z powodu swej wartości jest owocne.
To właśnie powiedział czcigodny Ananda, a Nauczyciel uznał odpowiedź. Czcigodny Ananda [pomyślał:] „Nauczyciel jest ze mnie zadowolony”, wstał, skłonił się Błogosławionemu i, obszedłszy go dookoła, oddalił się.
Wtedy, niedługo po tym jak czcigodny Ananda odszedł, Błogosławiony zwrócił się do mnichów:
– Mnisi, Ananda nadal odbywa naukę, lecz niełatwo byłoby znaleźć człeka dorównującego mu w rozumieniu.
