Subhuti
(Subhūtittheragāthā; Thag 1.1)
Ma chata zadaszona, wygodna
Bez przeciągów.
Mój umysł skupiony,
Uwolniony.
Trwam w radości.
Więc śmiało, deszczowa dewo,
Zsyłaj ulewę.
Mahakotthika
(Mahākoṭṭhikattheragāthā; Thag 1.2)
Spokojny, opanowany,
Daje niewzruszone rady
I zrzuca złe stany umysłu,
Jak podmuch wiatru
Strąca liść z drzewa.
Kankharewata
(Kaṅkhārevatattheragāthā; Thag 1.3)
Ujrzyj to:
Czujność Tathagatów,
Jak płomień pośród nocy,
Daje światło, daje oczy
Tym, którzy przychodzą;
Zwycięża ich zwątpienie.
Bhallija
(Bhalliyattheragāthā; Thag 1.7)
Kto rozbija oddziały
Króla Śmierci,
Jak wielka powódź
Słaby most z trzciny –
Ten jest zwycięzcą,
Gdyż jego lęki są rozproszone.
Jest spokojny,
Nieskrępowany,
Stały w sobie.
Wanawaczcza
(Vanavacchattheragāthā; Thag 1.13)
W kolorze ciemnoniebieskich chmur,
Połyskliwe,
Chłodzone wodami
Niezmąconych strumieni,
Pokryte biedronkami –
Te nagie skały
Orzeźwiają mnie.
Uczeń Wanawaczczy
(Sivakasāmaṇttheragāthā; Thag 1.14)
Mój mistrz rzekł do mnie:
„Chodźmy stąd, Siwako”.
Me ciało zostaje w wiosce,
Mój umysł udał się do lasu.
Mimo, że leżę,
Podróżuję.
Nie ma przeszkody
Dla tego, kto wie.
Singalapita
(Siṅgālapituttheragāthā; Thag 1.18)
Żył niegdyś dziedzic Przebudzonego,
Mnich w lesie Bhesakala,
Który wypełnił cały ten świat,
Postrzeganiem „kości”.
Rzekłbym, iż szybko porzucił
Zmysłową żądzę.
Nigrodha
(Nigrodhattheragāthā; Thag 1.21)
Nie lękam się niebezpieczeństwa,
Ni strachu.
Nasz Nauczyciel jest biegły
W dziedzinie Nieśmiertelnego,
Gdzie niebezpieczeństwo, gdzie strach
Nie ostoją się.
Oto ścieżka,
Którą podąża mnich.
Cittaka
(Cittakattheragāthā; Thag 1.22)
Pawie
Zdobne pióropuszami,
Niebieskie, smukłoszyje,
Śpiewają w lesie Karamwi
Targane przez zimny wiatr.
Budzą swym krzykiem śpiących,
By medytowali.
Gosala
(Gosālattheragāthā; Thag 1.23)
Posiliłem się ryżem
Na bambusowej polanie
I właściwie pojmuję skupiska [1]
Powstające i zanikające;
Teraz powrócę na wzgórze
Do miejsca odosobnienia.
Przypisy:
[1] tj. skupiska lgnięcia
