Posiadłość Sesawati

(Sesavatīvimānavatthu; Vv 3.7)

[Wangisa:]

Widzę cudowną i piękną posiadłość, mieniącą się kryształem, okrytą dachem ze złota i srebra, pałac o doskonałych proporcjach, z wejściami wysypanymi złotym piaskiem.

Jak słońce na jesiennym niebie rzuca tysiąc promieni w dziesięciu kierunkach i rozprasz mrok – tak lśni ta posiadłość, niczym ogień w ciemnościach nocy.

Oślepia jak błyskawica, piękna, zawieszona w przestrzeni, wypełniona dżwiękami lutni, bębnów i cymbałów. Dom ten wspaniałością równy jest miastu Indry.

Kwitną w nim białe, czerwone i niebieskie lotosy, jaśmin i bezlik innych kwiatów; drzewa obsypane są kwieciem, w powietrzu mieszają się piękne zapachy.

Drzewa pachną słodko, chlebowce, gałęzie obwieszone owocem przeplatają się wzajemnie, palmy i pnącza w pełnym rozkwicie zdają się być obwieszone klejnotami. Jest tam również cudny staw pełen lotosów.

Nie ma na świecie ni w niebach takiej rośliny kwitnącej w wodach ni drzewa kwitnącego na ziemi, które nie rosłyby w twej posiadłości.

Jaki spokój i opanowanie doprowadziło cię tutaj? Owocem jakiego czynu jest twe obecna życie? Opowiedz mi wszystko, o długorzęsa pani.

[Sesawati:]

Opowiem ci więc jak zostałam panią tego domu, ze stadami czapl, pawi, kuropatw; odwiedzanego przez niebiańskie wodne ptactwo i królewskie gęsi; brzmiącego głosem ptaków, kaczek i kukułek.

Pełnego różnorakich pnączy, kwiatów i drzew. Opowiem ci wszystko. Słuchaj, czcigodny panie.

We wschodniej części znakomitego kraju Magadha leży wioska zwana Nalaka, żyłam tam kiedyś, byłam synową, a zwano mnie Sesawati.

Rzucając radośnie kwiaty, uczciłam go – zręcznego w czynach, czczonego przez boga i ludzi, wielkiego Upatissę[1], który osiągnął niezmierzone wyciszenie.

Oddałam cześć temu, który odszedł do najwyższej siedziby – sławny widzący, noszący swe ostatnie ciało. Gdy porzuciłam ziemski kształt, dotarłam do nieba trzydziestu (trzech) i do dziś mieszkam tutaj.

Przypisy:

[1] Upatissa to imię Sariputty, jednego z najbardziej zdolnych uczniów Buddy. Był on znany ze swojej mądrości i podobno pochodził ze wspomnianej w tekście wioski Nalaka.

Creative Commons License

Autor oryginału angielskiego: John D. Ireland. Tłumaczenie: Hubert Kowalewski. Korekta: Dorota Wojciechowska.
Źródło: http://www.accesstoinsight.org/tipitaka/kn/vv/vv.3.07.irel.html

Ten utwór jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Bez utworów zależnych 3.0 Polska.

Aby zobaczyć kopię niniejszej licencji, przejdź na stronę http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/pl/ lub napisz do Creative Commons, 171 Second Street, Suite 300, San Francisco, California 94105, USA.